Het is dinsdagmiddag, Worteltuin middag
Een meisje van een jaar of vier komt na een lange tijd weer terug. Deze keer voor een ontmoeting met haar moeder. Het is mooi weer en de tuin is voor hen. Ze weten inmiddels allebei de weg en zij en ik gaan onze eigen gang. Het is bijzonder eigenlijk, de vanzelfsprekendheid waarmee de dingen gaan.

Het meisje was nog jong toen ze voor het eerst bij ons in de Worteltuin kwam. De tuin was groot, te groot voor zo’n kleine meid, maar bij moeder aan de hand kon ze het aan. Ze dwaalden door de tuin en ik hoorde ze lachen. De begeleider en de pleegmoeder op enige afstand in de buurt.
Onze hond Gijs leek een maatje te groot voor deze dreumes maar ze ontmoette elkaar wel even. Toen het meisje wat ouder was en na een tijdje weer terug kwam, deze keer met vader, vroeg ze waar Gijs was. We gingen hem roepen. Een nog steeds grote hond kwam haar begroeten. Een brede glimlach op haar gezicht. Én op dat van vader, trots op zijn grote kleine dochter.

In de jaren dat het bezoek in de tuin plaatsvond zag ik het meisje groter worden, van een dreumes naar een kleuter. Met het groter worden werd ook een groter deel van de tuin ontdekt. De ene keer met vader de andere keer met moeder en steeds met pleegmoeder en een begeleider in de buurt.
Wat me in al die jaren het meest is opgevallen is de vanzelfsprekendheid. De kippen die rondlopen en hun ding doen, de schapen die zich laten horen en zien, Gijs die erbij hoort en het tuin die er gewoon is.
Juiste deze vanzelfsprekendheden maken deze bijzondere ontmoetingen zo mooi.

Jetty van Munster
Worteltuinbeheerder Dalfsen (Buitenplaats de Broekhuizen)