Als ik een aanvraag voor een bezoek binnen krijg, heb ik de neiging om een klein dansje te maken. Yes!! Er komen weer kinderen met (één van) hun ouders!
Van alle rollen die ik heb, geeft die van worteltuinbeheerder misschien wel de meeste energie. Als ik een aanvraag voor een bezoek binnen krijg, heb ik de neiging om een klein dansje te maken. Yes!! Er komen weer kinderen met (één van) hun ouders!
Behalve de afspraak maken en even informeren wat er nodig is om het bezoek tot een succes te maken, doe ik niet zoveel. Ik zet koffie en thee en die zet ik samen met wat sap, koekjes en glazen klaar. Ik leg een briefje neer met mijn telefoonnummer en een balspel of spel kaarten.
Als de mensen voor het eerst op de tuin zijn, kom ik even een hand geven en anders zwaai ik naar ze vanuit de verste. Daarna pak ik mijn schoffel en ga op gepaste afstand in de tuin aan het werk. Bij de eerste bezoeken deed ik mijn best om in de tuin te verdwijnen en vooral ervoor te zorgen dat ik geen inhoud van gesprekken zou opvangen. Gek genoeg lijkt de andere kant daar helemaal niet mee bezig te zijn. Zij gaan juist op in de tuin en in het moment.
Eigenlijk heb ik als worteltuinbeheerder een hele bescheiden rol en toch word ik er zo blij van! Want onder het schoffelen hoor ik van alles zonder woorden te horen. Ik hoor verderop in de tuin ouders hun best doen om ouder te zijn. Ik hoor kinderen lachen en opgetogen praten. Soms hoor ik ook dat het lastig of spannend is. Ingewikkeld als het einde van het bezoek nadert. Allemaal mooie en minder mooie dingen die belangrijk zijn voor de ontwikkeling van een kind. Terwijl ik dat allemaal mee krijg, voel ik dat mijn eigen wortels ook weer een beetje groeien. PREVIOUSNEXT